Tempra Tipo Team :: Tutaj dodajemy linki do drastycznych filmów/zdjęć

D@wIdS · Wysłany: 21-12-2010, 19:41

Ja niestety miałem okazję wyciągać ludzi z wraku samochodu który uderzył w drzewo. (oczywiście nie sam, był to wypadek w którym uczestniczyłem jako strażak) Uczucia jakie towarzyszyły mi podczas wyciągania 9-letniej dziewczynki, która była tak połamana, że dosłownie mógłbym owinąć sobie ją wokół ręki były nie do opisania. Mam mocną psychikę, ale to zdarzenie utkwiło mi w pamięci i z pewnością pozostanie do końca życia. Pamiętam, że po akcji nie mogłem powstrzymać łez i koledzy radzili mi żebym odwiedził psychologa, ale jakoś sam się pozbierałem. Nie umiem zachować dystansu do takich rzeczy, pewnie mało kto umie ale większość kolegów jakoś potrafi to ukryć a ja nie. Na szczęście od tego czasu nie mieliśmy wyjazdu do tak poważnego wypadku i mam nadzieję że nie będziemy mieć.

Luczu · Wysłany: 22-12-2010, 00:28

D@wIdS, zawsze myślałem o tym, co czują ludzie wyciągający własnymi rękoma trupy z samochodów ...
Dla mnie w chwili obecnej to jest nie do ogarnięcia. Ale myślę, że jak ktoś to robi codziennie to do tego przywyknie i stanie się to rutyną

ciechu · Wysłany: 22-12-2010, 11:02

D@wIdS · Wysłany: 22-12-2010, 19:53

Luczu, moim zdaniem jak dla kogoś wyciąganie zmasakrowanych zwłok z samochodów stanie się rutyną to nie ma serca to po pierwsze a po drugie ma problemy z psychika z resztą tak tłumaczyła nam pani psycholog na wykładach z tego zakresu. Żaden wypadek nie jest taki sam żeby można było do tego przywyknąć, dla mnie np każdy jest czymś nowym, kolejnym wyzwaniem gdzie trzeba pokonać obrzydzenie i emocje które są nieuniknione. Jedne wypadki są mniej a drugie bardziej tragiczne, dlatego można jedynie przygotować się w pewien sposób na ten widok z czasem nabywanego doświadczenia, ale nigdy przyzwyczaić.

Luczu · Wysłany: 22-12-2010, 20:00

D@wIdS · Wysłany: 22-12-2010, 20:19

Luczu, Na jakiej podstawie tak twierdzisz?? To że nie widać po nich żadnych emocji nie znaczy, ze ich nie odczuwają. Wiem co mówię, na miejscu jest praca, trzeba zrobić to i to, nie ma czasu na rozważanie tego tam na miejscu. Dopiero gdy wszystko się uspokoi, wróci się do jednostki, wówczas pojawiają się obrazy z wypadku przed oczami i zastanawiasz się co teraz czują bliscy tragicznie zmarłych oraz jakie to życie jest kruche i jak bardzo trzeba uważać. Miałem nawet taką sytuację że kolega chciał odejść ze straży bo nie wytrzymywał tego napięcia. Miał koszmary w nocy oraz pewne zachowania wnosił do domu, dzieci sie go bały, był bardzo agresywny i miał uraz polegający na tym że np nie pozwalał córce jeździć na rowerze, bo kiedyś tam był na wypadku gdzie śmiertelnie została potrącona dziewczynka podobna do jego córki. Doszło do tego, że żona postawiła ultimatum. Albo rodzina, albo straż. Skończyło się na tym że pomógł mu psycholog, został w straży jednak nie jeździ na wypadki a w domu zapanował spokój. I ja tu mówię o strażakach i policjantach a reszta to nie wiem ale myślę że podobnie. Każdy ma przecież uczucia.